Cambaz

Çok şey istemiyordu aslında. Küçük şeylerden de mutlu olabilirdi. Beklentileri de bu yöndeydi, eylemleri de. Pazar günlerini iple çekiyordu. Herkesin aksine erken kalkıyor, sadece kendine ait olduğunu hissettiği bir kaç yüz dakikalık zaman diliminde mutlu olmaya çalışıyordu. Aslında pek bir şey de yapmıyordu. Bazen müzik dinliyordu, bazen bir film seyrediyordu. O kadar çok müzik dinleyip film seyretmişti ki artık onlar da zevk vermiyordu.  Anlaşılmıyordu.  Ne hayalleri, ne istekleri. Hiç birinin hiç kimse için bir önemi yoktu. Zaten önemi olsun da istemiyordu. Hayatına farklı anlamlar yüklemek gibi bir kaygısı olmadığı için böyle düşünüyordu. Tek istediği çocukluğundan beri hayalini kurduğu şeye sahip olmaktı. Esasında dışarıdan bakıldığında sahipti. Ama değildi. Yalnızdı. Hem de çok yalnız. Kocaman yalnızdı. Hatta eşek yüküyle yalnızdı. Deli gibi yalnızdı. Yalnız kalmak isteyecek kadar yalnızdı. Anlatamazdı.

Dışına doğru gülüyor, dışına doğru eğleniyor,  içe doğru ağlıyor, içine doğru kırılıyordu. İçi yalnızdı. Yalnızlığına ağlıyordu, yalnızlığı da ona ağlıyordu. Keyif almıyordu yaşamından, yaşadığından ve yaşattıklarından. Mutlu yaşanmışlıkların kırıntılarını hatırlarak avutuyordu hayallerini. Duygularına mastürbasyon yaptırıyordu.  Yalnızlığın kalabalığına karışıyordu. Çoğu zaman hayalleriyle karşılaşıyordu kalabalık yalnızlıkların içinde yürürken. Ama artık sıkça olmuyordu bu. Eskiden olsa hayallerine çarpmadan yürüyemezdi. Fakat hemen tanıyıveriyordu hayallerini. Hiç yaşlanmamış olmalarına şaşırıyordu. Sonra şaşırmaktan vazgeçiyordu, vazgeçiriliyordu. Kendi yetiştirdiğine hiç şaşırır mıydı insan?

Sonra ne mi oluyordu? Hiç. Hiçbir şey olmuyordu. Hiç bir şey olmayacak kadar çok hiç bir şey olmuyordu. Ama olsun istiyordu. Hiç bir şey olmasa bile, bir intihar mektubunun sonundaki virgül olsun, okunduğunda devamı varmış gibi görünsün istiyordu. Ama o bile olmuyordu.

(,)